Ik ga even heel eerlijk zijn vandaag.
Momenteel, nu ik dit schrijf, gaat het niet helemaal lekker met me.
Ik voel me heel erg down, zonder directe aanleiding. Waarom schrijf ik dit dan? Omdat het er mag zijn. Daarom.
De laatste dagen is het elke avond raak, ik hang op de bank zonder ook maar iets te willen doen. Het enige wat ik wil is keihard huilen, maar ook daar heb ik de kracht niet voor. Het constante gesnauw naar Orlando toe is ook niet eerlijk naar hem. Het ergste is dat ik me er volledig bewust van ben... Maar ik kan het op een of andere manier gewoon niet stoppen of tegenhouden.
De laatste paar dagen ben ik ook weer veel bezig met het overlijden van mijn vader en zijn uitvaart. Ik zet met opzet een aantal nummers van zijn uitvaart op, puur om er om te kunnen huilen. Dit doe ik alleen op momenten dat ik volledig alleen ben en ik zeker weet dat niemand me hoort of ziet. Want dit is mijn rouwproces.
Maar na mijn huilbui herpak ik me weer en laat het weer even achter me. De rest van de dag merk ik er dan ook niet heel veel meer van. Dus ik denk ook niet dat dat de oorzaak is van mijn depressieve buien de laatste dagen.
Dat de jongens veel met elkaar vechten de laatste dagen irriteert me, maar maakt me niet verdrietig.
Met Orlando heb ik nou ook niet echt ruzie ofzo, hij is alleen geïrriteerd elke avond als ik weer aan het katten ben.
Persoonlijk denk ik ook niet dat ik naar een aanleiding moet zoeken, of dat er überhaupt een aanleiding is. Het is gewoon weer een moeilijke periode waar ik mijn weg in moet leren vinden.
Ik ben al heel erg blij dat het "alleen maar" depressieve klachten zijn, een kutgevoel en lusteloosheid. Waarom ben ik daar blij mee? Dat betekend dat ik alleen negatief praat, mijn denkwijze even wat anders is dan normaal en dingen sneller negatief opvat. Maar gelukkig geen suïcide gevoelens of neigingen heb.
Wat ga ik doen om mezelf weer een boost te geven?
- Bewust lieve/leuke/mooie momenten met mijn kinderen beleven en tot me nemen
- Eerlijk zijn tegen iedereen hoe ik me voel, vandaar ook deze blog
- Me niet inhouden als ik wil of moet huilen
- Vaker met de jongens een stukje buiten lopen
- Even bewust bezig zijn met mijn uiterlijk. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik 95% van de tijd een pyjama draag met een ontplofte knot op mijn hoofd er bij. Dus de komende dagen ga ik wat meer aandacht aan mijn uiterlijk besteden. Wat meer sociaal geaccepteerde kleding plus hier en daar wat make-up.
- Muziek opzetten waar ik vrolijk van word. Heel raar misschien, maar mijn go to blij maak nummers zijn "He Milo No Lilo" & "Hawaiian Roller Coaster Ride" aka de soundtracks van Lilo and Stitch.
Heel raar misschien, maar ik kan nog steeds huilen om deze quote. Ook nu zit ik te huilen om heel eerlijk te zijn. Ik heb Lilo and Stitch zoooooo ongelofelijk vaak gekeken vroeger. Vooral toen mijn ouders uit elkaar waren kreeg het een andere betekenis. Mijn familie was ook gebroken. En naarmate ik ouder werd brak mijn familie eigenlijk alleen maar meer voor mijn gevoel. Nu ik zelf moeder ben heb ik ook mijn eigen "little family" gevonden en ja, die is ook nog steeds goedâ¤
Anyways,
Ik ga mijn best doen om weer uit deze periode te gaan kruipen. Het zal echt niet binnen een dag of misschien zelfs een week verminderen. Maar het gaat me lukken! Zoals alle keren hiervoor.
Lieve mensen,
Bedankt voor het lezen. Ik waardeer jullie zo enorm!
Wees lief voor elkaar en vraag eens aan een ander hoe het echt gaat.
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties