Gaatjes in je hoofd

Vandaag stelde Ace een vraag. 

Niet dat dat heel erg bijzonder is op zichzelf. Hij zit namelijk vol vragen. Waarom is het op maandag nou maandag? Waarom hebben kleuren een naam? Waarom heb je vandaag een jurk aan? Waarom heeft papa een snor? En ga zo maar door.

Op de meeste vragen weet ik wel een antwoord of ik doe een poging om met een zo logisch mogelijk antwoord te komen als ik het zelf niet helemaal weet. Maar vandaag kwam er een vraag die ik toch nog de komende jaren niet had verwacht...

De jongens waren zich aan het aankleden en tijdens het aankleden zei ik dat ze vandaag niet naar school hoefden te gaan. Want we gaan vandaag naar Rotterdam. Meestal is Ace erg enthousiast als ik dat zeg, want hij vind het revalidatiecentrum best leuk. Maar toen ik naar hem keek zag ik niet zijn eigen blije zelf. Ik zag een neergeslagen, verward en hard denkend gezichtje. En dat gezichtje ging heel langzaam richting zijn broertje. En toen kwam het:

"Mama, waarom moet ik nou altijd naar dokters toe?"

Ja... Leg maar even uit aan je 4-jarige kind dat hij een handicap heeft door een herseninfarct die hij had tijdens de bevalling en dat door dat herseninfarct hij gaten in zijn hersenen heeft die er voor zorgen dat zijn motoriek aan de rechterkant is aangetast.

Er ging van alles door me heen, maar het voornaamste was "HOE DE F... LEG IK DIT UIT?!?!". Na heel snel alles in Jip en Janneke taal vertalen in mijn hoofd vroeg ik hem of hij nog de babyfoto van zichzelf kon herinneren die we laatst hadden bekeken. "Ja, ik was heel klein en rood" zei hij. Toen legde ik hem uit dat er iets fout was gegaan waardoor er gaatjes in zijn hoofdje zijn gekomen.

Een heel bang gezichtje keek me aan en een lipje begon al te trillen "Ik wil helemaal geen gaatjes in mijn hoofd mama!". "Nee schat, dat weet ik. Maar je voelt er helemaal niks van. Het zorgt er alleen voor dat je been en je arm soms wat harder moeten werken" Gelukkig zorgde dat al voor veel rust.

Alleen kwam toen het volgende...

Ik begon een beetje te huilen, puur omdat ik er moeite mee had om deze vraag te beantwoorden, maar ik tegelijkertijd ook zo ongelooflijk trots was dat hij überhaupt deze vraag kon stellen aan me (bij geboorte was er gezegd dat hij nooit zou praten, lopen etc). De groei van kleine premature baby tot stoere kleuter kwam opeens bij me binnen en man, wat ben ik bizar trots op dat ventje!

Ace schrok er van dat ik moest huilen maar we hebben ze maar samen trotse tranen genoemd. Ik heb hem gezegd hoe trots ik ben op hem en hoe speciaal hij wel niet is. 

Vlak daarna was het tijd om naar het revalidatiecentrum te gaan. Zelfs tijdens alle onderzoeken, plakkertjes, kastjes, camera's, lampjes en weet ik veel wat nog meer, bleef hij rustig en kon hij lachen.