"Let maar niet op de rommel hoor"
Wellicht een uitspraak die je bekend voorkomt. Nou, ik zal je vertellen, die komt hier regelmatig langs.
Met flinke tegenzin doe ik soms mijn voordeur open als er iemand langs komt. Want ik weet dat mijn huis een rommel is. Over de grond in de woonkamer liggen stukjes brood of prak als de jongens klaar zijn met eten, hier en daar wat hoopjes was. Zaagsel wat Drax prachtig over de vloer heeft gestrooid tijdens de dagelijkse sprint door zijn kooi heen. Afwas wat zich opstapelt, schone was wat ligt te wachten tot het opgevouwen wordt. Kortom, ons huishouden is een zooitje ongeregeld.
We zijn ons er zeer van bewust en kussen haast de voeten van onze wekelijkste hulp omdat we haar zo dankbaar zijn. Na dat ze is geweest blijft het een paar dagen redelijk opgeruimd, maar aan het eind van de week is er weer een bom ontploft.
Ja, maar Naomi, als je het ziet, weet en je er aan irriteert doe je er toch wat aan?
Heb je zeker gelijk in. Maar op een of andere manier lukt het me gewoon niet. Want, ik veeg wel elke dag de vloer na dat de jongens klaar zijn met eten en poets eventuele vlekken weg. Maar echt een strak huishouden wilt gewoon niet lukken.
Al moet ik wel zeggen dat als ik een "goede" dag heb qua gezondheid en me mentaal even wat beter voel ik best wat doe in het huishouden. Helaas zijn die dagen schaars. Vaak voel ik me zo rot dat ik alleen doe wat echt moet en verder laat ik de boel de boel.
De buitenwereld weet ook niet hoe het dagelijkse gevecht hier in huis er uit ziet. En dan bedoel ik niet dat er ruzie is of geweld. Maar de strijd die ik met mijzelf heb en Orlando die zijn best doet mij zo goed mogelijk te ondersteunen.
Iedereen ziet alleen maar de rommel, maar niet de tranen die ik dagelijks laat stromen omdat ik het gevoel heb dat ik faal als moeder, vrouw en als persoon in het algemeen. Het commentaar valt me dan ook heel zwaar als ik weer aan moet horen hoe rommelig ons huis is. Het laat me nog verder de put in zakken en in plaats dat het me motiveert om wat te gaan doen werkt het juist de andere kant op.
1,5 jaar geleden kreeg ik van Orlando een bordje met een soortgelijke tekst er op. Ik kan er nog steeds om lachen en zeg het ook soms tegen mensen als we weer een opmerking krijgen.
Ergens zie ik onze rommel ook als een soort vrijheid. De kinderen kunnen soms lekker met hun handjes hun eten ontdekken en ja, dat gaat gepaard met rommel maken. Wel met als resultaat dat onze kinderen alles eten. We lopen niet elke seconde met een doekje achter ze aan.
Soms laat ik wel eens foto's zien van mn kids die er weer een boeltje van hebben gemaakt en de spaghetti slierten die in hun haar zitten. Dan krijg ik ook opmerkingen als "oohhh dat zou ik echt nooit kunnen! Zo vies!". Dan denk ik bij mezelf ja... ik zou het nooit kunnen om zo extreem schoon te zijn dat mijn kind niet met de slappe lach een helikopter na kan doen met zijn spaghetti.
Kortom, we blijven ons best doen en de ene week gaat het beter dan de ander.
Als afsluiter nog even een trotse Mayon en zijn sliertjes:
OH! Ennehh.. let maar niet op de rommel.
Tot de volgende blog!!
Reactie plaatsen
Reacties
Amen meid! Gewoon lekker je eigen ding blIjven doen 😋
Fuck andere hun bemoeienis, zij hebben makkelijk praten en hoeven niet jou leven te leven!
Zo lang jullie gelukkig zijn is er helemaal niks aan de hand! Leuk geschreven lady! Fijne week!
Ik zelf heb op mijn 20e een tweeling gekregen dus kan hier goed over mee praten. Ik vind dat je best wel een probleem maakt van schoonmaken. Jij doet nu net of de jongens het probleem zijn van de rommel! Alleen da is niet. Een echte moeder heeft een schoon huis en onderhoud dit! Want zeg nou eerlijk etensresten is best goor en zal ik helemaal niet vol trots benoemen in een BLOG. Kom op doe normaal maak gewoon schoon want als je tijd hebt om een blog te schrijven kan je ook schoonmaken want hoeveel tijd kost het maken van een emmertje sop en een wasmachine aanzetten nou. kom op zeg.
Ik had 3 jonge kinderen en herken veel in je verhaal.....iemand zei eens tegen mij : beter een bende dan n hoop ellende. En t klopte, als ze groter zijn en naar school zijn heb je tijd voor poetsen enzo, nu genieten tussen de bende! Tijd vliegt voorbij hoor.
Dit is zo herkenbaar, alleen word ik zelf helemaal gek in mijn hoofd van de rotzooi in mijn huis. wil niet zeggen dat ik de hele dag opruim dat doe ik pas als ze naar bed gaan.
en dat eten gaat precies t zelfde hier, lekker met de handen knoeien, ook ik heb 2 heerlijke alles eters ;)