Vriendschap

Vrienden voor altijd, toch?

Als het moederschap me 1 ding heeft geleerd is dat je er achter komt wie je echte vrienden zijn. Want zodra je verteld dat je zwanger bent krijg je al verschillende reacties. Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik op mijn 19e zwanger werd en dus de meeste van mijn leeftijdsgenoten hun grootste zorg was hoe ze de volgende ochtend met een kater naar school moesten gaan. En of hun Tinderdate er wel uit zou zien als op de foto. 

Eigenlijk ben ik nooit iemand geweest die van uitgaan hield (ben zelfs nog nooit naar een bar geweest), dus daar was ik al een buitenbeentje in. Ook was ik vroeg volwassen in mijn doen en laten en kwam het dus ook niet echt als verrassing dat ik al zo vroeg moeder ging worden. Timing had zeker beter gekund maar ja... Het was niet anders.

De 1e die ik het vertelde toen we er achter kwamen was mijn beste vriend en die heeft mij ongelofelijk lief gesteund, zelfs tot op de dag van vandaag. Al snel vertelde ik het ook mijn toen nog beste vriendin van al 15 jaar vriendschap. Ze kon het niet geloven en had haar twijfels maar was toch blij voor me. Gedurende de zwangerschap en het 1e halfjaar van de jongens hun leven ging het allemaal z'n gangetje. Ze kwam regelmatig langs en bracht de meest schattige kleding mee voor de jongens. Telkens met tranen in mijn ogen nam ik het aan, ik vond het zo lief! 

Op een gegeven moment kwam mijn vader in het ziekenhuis te liggen, het zag er absoluut niet goed uit en in mijn hoofd nam ik al afscheid van hem. Ik was me voor aan het bereiden om op mijn 20e mijn papa al te moeten laten gaan. Iets wat best veel met je doet kan ik vertellen. Daarnaast heb ik ook nog een gezin waar ik voor moet zorgen, toen nog 3 honden en een konijn die ook aandacht nodig hadden, dus ik liep een beetje over. 

Door alles wat er gebeurde ging eigenlijk vrijwel geen aandacht meer naar mijn vriendin en ik snap heel goed dat dat frustrerend voor haar was. Daar heb ik toen ook mijn oprechte excuses voor aangeboden en daar sta ik ook nog steeds achter. Maar op een gegeven moment belde ze me boos op, want ik had niet gevraagd hoe het op haar nieuwe werk was. Super stom van me natuurlijk dat ik was vergeten een appje te sturen, ik had er namelijk nog wel aan gedacht. Hoe het allemaal precies gelopen is dat gesprek ga ik uit respect voor haar niet hier neer zetten maar het kwam er uiteindelijk op neer dat ze klaar met me was. Met tranen over mijn wangen heb ik het geaccepteerd en heb toen ook besloten er een punt achter te zetten. Er waren te veel dingen naar m'n hoofd gegooid wat me veel pijn deed en wat ik niet meer kon vergeven. 

Toen mijn vader kort daarna overleed kreeg mijn man nog een berichtje van haar om ons te condoleren. Daar hebben we het ook bij gelaten.