Interview Orlando

Orlando zijn kijk op het vaderschap.

Nou Orlando, stel je even voor.

Ik ben Orlando, 26 jaar oud. Ik ben geboren in Gouda en woon sinds 1997 in Stellendam. Ik ben de man van Naomi en de vader van Ace en Mayon. Ik werk bij het beste tankstation van Ouddorp en dat was het denk ik wel zo'n beetje.

Wat ging er door je heen toen je hoorde dat je een tweeling kreeg?

Uhm, ik weet nog wel dat toen wij samen bij de verloskundige praktijk zaten in Dordrecht. Dat op het moment dat zij zei dat het er twee waren, mijn leven wel even stil stond. Ik weet ook nog dat we daar voor constant tegen elkaar zeiden "wat nou als het een tweeling wordt? Joh! Dat gebeurd niet!" En het werd wel een tweeling. Er waren heel veel onzekerheden op dat moment in ons leven en dat was even heel erg passen en meten hoe nu verder.

Hoe heb jij de zwangerschap ervaren?

Als zijnde heel erg zwaar. Het was een emotionele rollercoaster. Je moet opeens van alles gaan regelen. Huisvesting, financiën, hoe je het allemaal wilt gaan doen etc. Dan waren er nog de grote zorgen durende de gehele zwangerschap. Er gebeurd zoveel in zo'n korte periode waarvan het meeste kut was. We konden niet meer van de leuke dingen genieten zoals echo's. Ik had dan niet de last om 2 jongens in mijn buik te dragen maar de zorgen droeg ik zeker wel met me mee.

Hoe was de bevalling voor jou?

Toen na 4 dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben Naomi's vliezen braken, schrok ik me helemaal kapot omdat opeens heel het bed onder het bloed zat. Ik rende in paniek naar de gang om zusters er bij te roepen. Toen stond binnen de kortste keren heel de kamer vol met artsen, zusters etc. Dus uiteindelijk wordt alles gereed gemaakt voor een spoedkeizersnede en blijf je alleen achter met een zuster. Dan word je meegenomen naar een kamer waar ze uitleggen wat ze allemaal gaan doen tijdens de operatie. En wat ze op dat moment met Naomi aan het doen waren. Toen moest ik een blauw pak aan, die ik in alle haast en paniek achterstevoren aan heb gedaan. Haarnetje en mondkapje op en dan loop je een stukje met de zuster mee naar een soort sluis tussen de gang en de OK. In die sluis desinfecteer je je handen. In de gehele tijd was ik aan het shaken en weet je niet wat je met jezelf aan moet. De chirurg gaf door een raampje aan dat we naar binnen mochten. Ik ben naast Naomi gaan zitten die helemaal lag te trillen door het bloedverlies en de angst. Ze waren begonnen met de keizersnede en na een tijdje hoorde we een klein brulletje en dat was Ace die geboren was. Ze hielden hem omhoog en er is een foto dat ik naar hem kijk maar door alle hectiek kan ik me het eigenlijk niet meer herinneren. Vlak daarna is Mayon geboren en daar geld hetzelfde voor. Kort daarna mocht ik ze even vasthouden voor ze naar de NICU gingen. Dat gevoel was onbeschrijfelijk!