Aan mijn papa die er al een halfjaar niet meer is.
Lieve papa,
Morgen ben je al een half jaar niet meer bij ons. We missen je enorm!
Ik ben je eigenlijk steeds meer gaan waarderen nu ik zelf moeder ben en zie hoe belangrijk de rol van een vader is.
Tuurlijk, het is niet altijd goed gegaan tussen ons. In tegendeel zelfs.
Gelukkig kwam het uiteindelijk toch altijd weer goed.
Ik ben ook heel blij en dankbaar dat je mijn trouwdag en de geboorte van de kids mee hebt mogen maken.
Dat zijn toch wel dagen waar een vader bij hoort te zijn.
Ik zal nooit vergeten dat ik je voor de 3e keer in mijn leven hoorde huilen.
Je belde me op toen ik, na de geboorte van de jongens, weer op mijn kamer lag.
"Ik ben trots op je wijffie, je hebt het goed gedaan" zei je met wat snikjes.
Zo trots als dat je was op de jongens was geweldig om te zien!
Mayon presteerde het zelfs om opa te zeggen, net op tijd dat jij het nog kon horen.
Daarna heeft hij het nooit meer gezegd. Bizar he?
Ook toen je in het ziekenhuis lag wisten de jongens nog een lach op je gezicht te toveren.
Hey pap,
Ik vraag me wel eens af, kijk je naar me?
Zou het zo zijn dat je er wat van mee krijgt van wat er hier allemaal gebeurd?
Is het mogelijk dat je gehaktballen zit te eten met opa of dat je bij zit te kletsen met oma Poot.
Misschien pest je me wel eens door expres Elvis of André Hazes voorbij te laten komen.
Ik hoor van verschillende mensen dat je hun aan het plagen bent en soms lijkt het wel of de jongens tegen je brabbelen als ze samen staren in het niets.
Ik weet niet of die dingen daadwerkelijk zo zijn of dat we ons dat zelf wijsmaken als troost.
1 ding weet ik wel en dat is dat je te snel bent gegaan.
Er zijn zoveel momenten dat ik je even wil bellen.
Dat ik je advies wil hebben of je lach wil horen.
Gelukkig weet ik nog precies hoe je stem klinkt.
Ik kom er steeds meer achter dat ik veel van jouw trekjes heb.
Dan zegt Orlando altijd "komt je Johnny weer even naar boven?"
Lieve papa,
Ik hoop dat je trots op me bent.
Hopelijk tot ooit...
Reactie plaatsen
Reacties