Het klinkt misschien heel extreem, maar het is voor mij de realiteit.
Ik kamp al met depressieve gevoelens sinds mijn 6 of 7e. Inmiddels ben ik 21, dus dat is al een flinke tijd. Het heeft ook zijn ups en downs gehad. Soms had ik er een paar weken wat minder last van en dan ging het weer mis. Inmiddels heb ik al heel wat jaren allerlei therapieën gehad. Nu heb ik gelukkig iets gevonden wat zowaar werkt. Ook helpt het dat er nu duidelijk is wat ik allemaal "mankeer". Op mijn 18e is er een hele waslijst aan diagnoses uitgekomen. Want die mogen ze pas vaststellen vanaf die leeftijd. Daar kwam o.a. uit:
Borderline
Sociale angst / pleinvrees
Verstoorde draagkracht - draaglast verhouding
Depressie (volgens mij chronisch maar kan ik even niet met zekerheid zeggen)
Verstoorde ouder-kind relatie
En nog een aantal dingen die ik zo even niet meer weet.
Al met al nogal veel voor iemand die pas net om de hoek komt kijken.
Met name tussen mijn 13e en 16e heb ik heel veel aan automutilatie gedaan. Ik wilde geen aandachtsvrager zijn in mijn ogen met mijn snijden dus sneed ik altijd op mijn buik. Zo kon niemand het zien en was het mijn uitlaatklep. Mijn buik staat dan ook nu nog vol met littekens er van. Toen ik op mezelf ging wonen liep het eigenlijk uit de hand zonder dat vele het doorhadden.
Ik sneed vrijwel elke dag, ik deed dag in, dag uit mijn eigen dood plannen en zodra ik mijn kamer uit kwam zette ik een lach op, want nogmaals, ik wilde geen aandacht trekken.
Mijn kamer was enorm vervuild, ik zag geen reden meer om op te ruimen. Oxnard (onze overleden hamster) en Orlando konden me zo nu en dan nog wel opvrolijken. Maar Orlando heeft vaak genoeg moeten ingrijpen dat ik er geen einde aan zou maken.
Na 5 maanden werd ik zwanger en toen draaide ik om qua gedrag.
Ik sneed niet meer, ik maakte me zorgen om mijn gezondheid en ik zag weer de zin in het leven.
Mijn huidige hulpverlener zei laatst dat ze nooit zal vergeten dat ik met 2 rompertjes op mijn schouders op de bank zat om rustig te worden. Ik had weer depressieve gevoelens en de gedachten dat er straks 2 baby's op mijn schouders zouden liggen kalmeerde me. Sinds de jongens geboren zijn kan ik wel zeggen dat de suïcide gedachten drastisch zijn verminderd, ze zijn niet weg, maar minder aanwezig. Het is nu vooral de strijd met mijn Borderline die ik aan moet gaan.
Hoe ik dat doe en wat Borderline inhoud zal ik een andere keer in een blog uitleggen.
Deze foto stuurde ik naar mijn hulpverlener toen ik de jongens beide vast mocht houden met de tekst "Het is me gelukt!"
Hier keek ik zo naar uit! Na alle ellende van de zwangerschap, de bevalling en mijn mentale shit.
Dit was mijn beloning.
Ik kreeg van de zusters en familieleden te horen dat ik een geboren moeder ben. Zo voel ik me ook. Ik ben hier om deze twee schatten van kinderen op te voeden. Om hun mama te zijn. En mama zal sterk zijn voor hun.
Het is niet altijd makkelijk en ik heb nog mijn depressieve dagen, maar ik kom er nog altijd uit. En lieve mama's die ook met depressie of andere mentale klachten kampen;
YOU FUCKING ROCK!!!
------------------------------------------------------
Heb jij depressieve of suïcide klachten?
Neem contact op met een hulpinstantie
Je kan ook bellen met 0900-0113
En wil je hierover liever geen openbare reactie plaatsen maar wel reageren?
E-mail mij op lieverjijdanik@gmail.com
Of stuur op Facebook een privéberichtje!
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties
Ik ben zo fucking trots op je ❤
Hoi Naomi
Mij ken je niet maar ik ben een oud klasgenootje van Orlando. Via zijn facebook kom ik regelatig jouw blogs tegen. Mooi dat je zo over je leven schrijft. Ik heb ook het idee dat je hier veel uithaalt.
Wat mij vooral raakte aan deze blog was je titel, omdat het de keiharde waarheid is en niet iedereen dat altijd begrijpt. Het is iets wat ik nu toevallig ook sinds enkele weken zeg. Ik heb sinds mijn kleine geboren is een depressie en een angststoornis ontwikkeld. Nu gaat het eeb stuk beter maar ik zou er zeker niet meer zijn geweest zonder haar. Het enige wat ik maar bleef denken was: 'straks heeft deze schat geen moeder meer? Dat kan ik toch niet maken!' Hoe sterk en mooi moederliefde toch kan zijn!
Ik ben erg blij voor jou en je gezin dat je kracht kan halen uit de liefde voor je kinderen en dat je ondanks alles steeds sterker wordt. Ik wens je het allerbeste toe en blijf vooral genieten!
Liefs Iris
Lieve Iris,
Dankjewel voor je reactie!
Ik vind het ten eerste heel knap dat je ook je eigen struggles hier durft te benoemen en ze herkent. Moederliefde is inderdaad een heel bijzonder iets!
Hele dikke knuffel voor jou💜
Groetjes,
Naomi - Liever jij dan ik