Ik ben heel trots op mezelf!
Al dik een jaar, misschien zelfs langer, ben ik niet meer in mijn eentje op stap geweest. En dan bedoel ik niet feesten of iets in die trant. Ik ben al die tijd al niet meer alleen de deur uit geweest. Ja, om een boodschap bij de Plus letterlijk tegenover ons huis te halen of met de hond te lopen toen hij er nog was. Maar echt even naar de stad gaan heb ik al die tijd niet meer gedaan.
Was ik te lui om te gaan?
Jazeker.
Maar het grootste probleem is mijn pleinvrees, sociale angsten en al mijn andere angsten. Ik heb ook hele gevoelige darmen dus dat is al een angstfactor waarom ik vaak de deur niet uit durf. kan of wil. Als ik een aanval krijg ben ik echt de sjaak. Ik heb geen Crohn maar wel alle klachten er van.
Dus dat is angst 1, mijn darmen.
Dan is er nog de angst voor mensen. Ik ben nogal dik (Kom niet met reacties "oh maar dat ben je helemaal niet!" want ruim 110 kilo met een lijf van 1,60 is gewoon morbide obesitas...) en als je dik bent word je aangekeken. Heel. Veel. Aangekeken. Mensen lachen en fluisteren net hard genoeg dat je het kan horen. Het liefst kruip ik dus in een hoekje weg als ik mensen met vieze of lachende blikken naar me zie kijken.
Dus angst 2, wat vinden mensen van me?
Dan komen we op de angst van geld. Al zou ik 45 miljoen op de bank hebben staan, ik zou met trillende handen een trui afrekenen omdat ik altijd bang ben dat ik niet genoeg heb. Ik kijk 200x of ik genoeg heb, ik blijf maar tellen en sta zowat te hyperventileren als ik bij de kassa ben. Het is dan ook een hele grote opluchting als de transactie geslaagd is.
Dus angst 3, HEB IK GENOEG BIJ ME?!
Dan ben ik nog constant aan het piekeren over van alles en nog wat. Soms moet ik gewoon lachen om mijn eigen pieker gedachten. Gedachten zoals "heb ik mijn broek wel aangedaan nadat ik ben wezen plassen?" kan ik van binnen best om lachen.
Wat vooral eng is aan angst, is dat je hoog in je adem zit, je constant om je heen kijkt en als je dan een piekergedachte hebt, dan lijkt het net of je even voor een halve seconde niet kan ademen, je hart een slag overslaat en je maag van lood is. Dat gevoel bijna elke 2 minuten krijgen is nou niet echt fijn kan ik je vertellen.
Maar met al die dingen ging ik dus toch naar Hellevoetsluis toe met de bus.
Om 9 uur wilde ik er al zijn. Uiteindelijk had ik pas de bus van 12:28. Ik had even nodig om moed bij elkaar te rapen zeg maar...
In lichte paniek de bus ingestapt en dan begin het al. Heb ik genoeg geld voor het kaartje?! Nou, dat had ik. Zucht van opluchting bij Naomi. Dan moet je een kwartier in de bus zitten met alleen je eigen gedachten. Dus ik maak mezelf natuurlijk weer helemaal gek. Dan is er de angst van "Stap ik wel bij de goeie halte uit?!" Ook dat lukte me. Goedzo Naomi!
Na even snel een wc bezocht te hebben voor angst 1 ging ik richting de Wibra. Daar kon ik me gelukkig focussen op leuke kleding voor de jongens. Het hielp ook dat ik ooit bij een Wibra heb gewerkt, dus het is vertrouwd. Toen het afrekenen "HEB IK GENOEG?!" Uhh.. Meer dan genoeg zelfs! Opluchting!
Ik kreeg al iets meer zelfvertrouwen, belde Orlando op dat ik ook nog even naar de Zeeman zou gaan lopen en dat ik het zo goed had gedaan bij de Wibra. Toch even voor 24 euro 8 truitjes, 2 broekjes, 6 paar sokken en 2 bekers gekocht voor de jongens! Tijdens mijn wandeling van de Wibra naar de Zeeman toe toch best veel mensen gezien. Ook flink wat blikken dus ik zocht al even een mooi hoekje om in te gaan kruipen in mijn hoofd. Eenmaal bij de Zeeman ook wat truitjes en sokken gescoord en ja, ik had genoeg geld gelukkig. Toen ben ik zelfs nog heel dapper naar de Hema gegaan, stiekem omdat ik moest plassen maarja, ben wel naar binnen geweest! Toen terug naar bus en was ik zo trots op mezelf dat ik op de terugweg nog een winkeltje ben binnen gegaan en een klein cadeautje heb gekocht, namelijk een oudroze scrunchie. Dat heeft te maken met Jason Momoa, don't judge! Haha.
Eenmaal bij de bushalte was mijn angst zo goed als bedaard.
Want ik had het gedaan.
Ik heb het overleefd.
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties