Peuterbedjes

Het ging gewoon niet meer... 

De jongens waren hun ledikantjes zo enorm zat. Het werd elke avond een gevecht met als gevolg dat er lattenbodems door midden werden getrapt, tralies kapot gingen en ze alleen maar konden huilen. Ze wilden echt niet meer er in.

Dus, hebben wij na een paar maanden uitstellen peuterbedjes voor ze gekocht. Aan de ene kant stond ik echt te springen, maar aan de andere kant vond ik het dood en doodeng! In mijn hart wist ik dat de jongens er aan toe waren, maar van allemaal verschillende kanten werd mijn gevoel tegen gesproken. Want ze zouden nog te jong zijn. Of mijn keus in bedden was niet goed of ik zou ze er mee in gevaar brengen. 

De twijfel aan mezelf begon zo groot te worden dat ik er vaak om heb moeten huilen. Orlando motiveerde me dan gelukkig weer en zei dat ik als moeder echt wel wist wat het beste voor mijn kinderen zou zijn. Daar had hij een goed punt.

Uiteindelijk heeft Mayon de doorslag gegeven door zijn ledikant echt helemaal aan gort te trappen waardoor hij in een campingbed moest slapen. De bedden hadden we al lang besloten welke dat zouden worden, dus hup! Wij de bedden diezelfde dag nog besteld. 

De spullen die we verder nog nodig hadden heb ik samen met de jongens gehaald maar dat wordt een aparte blog! Afgelopen dinsdag kwamen ze binnen en we zijn meteen aan de slag gegaan. Het bed van Mayon heeft 3 uur geduurd voordat hij in elkaar stond doordat we (en ik overdrijf helaas echt niet) ruim 2 uur lang hebben besteed aan 3 schroeven die er niet in wilde. Het bed van Ace stond daar in tegen in 20 minuten in elkaar.

Ik heb de bedjes gelijk opgemaakt en dit was het resultaat:

Zelf ben ik helemaal verliefd op de bedjes! 

Die dag waren de jongens bij mijn schoonmoeder dus toen ze thuis kwamen mochten ze gelijk door naar hun nieuwe slaapplekje. Ik heb werkelijk waar zowel Ace als Mayon nog nooit ZO trots en gelukkig gezien! Alles moest ontdekt worden, gevoeld worden en mee geknuffeld worden. We hebben hun hele kamer leeg gehaald op hun bedjes na en hun favoriete knuffel. Dan waren er zo min mogelijk prikkels om ze wakker te houden en konden ze lekker gaan wennen aan de nieuwe situatie.

Ik heb ze in bed gelegd en heb 2 Plop boekjes voorgelezen terwijl ze hun flesje melk dronken. Toen ben ik naar beneden gegaan en heb ze een halfuurtje laten rennen. Want ik snap ook echt wel dat ze even van hun nieuwe vrijheid willen genieten! Na dat halfuurtje ben ik naar boven gegaan en heb ik ze weer op bed gelegd. Ik bleef bij de deur staan en elke keer als ik voetjes hoorde ging ik naar binnen en zei "hup, naar bed". Gelukkig werd er geluisterd en ik denk dat ik het 5x heb moeten herhalen. Vervolgens ben ik gaan zitten bij de deur en heb flink wat liedjes gezongen. Om 21:45 hoorde we gesnurk en ja hoor! Onze missie was geslaagd. Onze jongens sliepen in hun peuterbedjes❤️.