Wat nou als je bang voor mensen bent?
Want dat ben ik namelijk... Al zou je het niet zo snel aan me merken, want ik maak gerust een praatje met iemand. Maar de angst zit toch echt diep in me. Toen ik net in Stellendam woonde deed ik er makkelijk 3 uur over om van de bank naar de deur te lopen, mijn hand naar de deur deed reiken en toch niet durven de deur open te doen om naar de supermarkt te gaan. Dan was ik weer boos op mezelf en ging ik mopperend terug naar de bank.
De paniek die ik voel als ik mijn veilige bubbel moet verlaten kan ik haast niet beschrijven. Ik ga me druk lopen maken om de kleinste, zinloze dingen. Het liefst gil ik op zo'n moment de hele boel bij elkaar.
IK WIL HET NIET
IK KAN HET NIET
IK DOE HET NIET
Veel mensen kunnen zich er niks bij voorstellen, dus ga ik nu mijn best doen om te beschrijven hoe het voor mij was toen ik met de jongens naar de action ging in Hellevoetsluis.
Het begint met een plan: Ik ga naar de action met de jongens
Vervolgens ga ik me er uren lang druk om maken, piekeren, alternatieven zoeken zodat ik niet hoef en mezelf proberen rustig te houden zodat ik niet helemaal doordraai.
Toen ik eenmaal een plan had qua busroute en hoe ik het ging doen met de jongens moest ik een tas inpakken om mee te nemen. Die moet ik elke keer checken of alles er nog wel in zit want als ik iets vergeet dan trek ik misschien wel aandacht en dat wil ik niet! Dus 3 buskaarten (stel dat er 1 of 2 niet werken, dan trek ik aandacht...), portemonnee, 2 mondkapjes (stel ik verlies er eentje), hydrofiele luiers, luiers, billendoekjes, plastic tassen (grote angst voor spugen), koekjes voor de jongens en natuurlijk m'n sleutels.
De jongens waren inmiddels wakker geworden en aangekleed wat langer duurde dan ik in mijn hoofd had, dus er was al extra paniek. Snel in de tweelingwagen en hup, snel naar de bushalte. Gelukkig was de bus iets later dus konden we hem net op tijd nemen. In de bus zaten 2 andere mensen. 1 oudere mevrouw die helemaal weg was van de jongens en dus interactie met ze had. En een Duitse man die ook zat te zwaaien naar de jongens.
Toen de bus ging rijden waren de jongens dolenthousiast, maar ik zat te hyperventileren. Deels door het mondkapje, maar vooral door mijn angsten. Op zo'n moment kan ik alleen maar denken. "Hoe red ik de jongens als we een ongeluk hebben?" "Wat nou als ik moet spugen door m'n wagenziekte? Mag dan wel m'n mondkapje af?" "Heb ik wel alles bij me?" "Oh, we zijn al 5 minuten onderweg, oké Naomi, nog 2x dezelfde tijd overleven en dan ben je er" "Wat nou als ik naar de wc moet?" "Staat de kinderwagen wel goed op de rem?" En zo gaan die gedachten continu door...
Na 20 minuten waren we er, 5 minuten later dan gepland want de brug stond open. Dus dat was 5 minuten langer pure paniek. Toen we uitstapte moest ik echt 2 minuten lang stilstaan en op adem komen. De oudere dame stapte tegelijk uit en gaf me complimenten over de jongens. Tuurlijk werd ik daar blij van, maar ik vond het nog veel enger om dat praatje te maken terwijl ik nog zo hoog in mijn angsten zat.
Daarna moest ik nog ruim 10 minuten lopen naar de action. Het was een erg warme dag dus mijn darmen waren niet vrolijk. Bij elk winkeltje twijfelde ik om naar binnen te gaan en te vragen of ik even naar het toilet mocht gaan, maar dat durfde ik niet. Ik voelde me ik heel naar worden door de hitte want als ik zoiets ga ondernemen mag ik niks eten of drinken die dag van mezelf door mijn angst om te spugen. Eenmaal bij de action aangekomen werd ik door allemaal mensen gestopt die vragen hadden over de jongens. Gewoon de standaard tweeling vragen dus die kon ik zonder moeite beantwoorden, want dat is gewoon echt routine als je met je tweeling buiten de deur iets gaat doen.
In de action kon ik niet helemaal vinden wat ik moest hebben, dus ik moest alternatieven zoeken. Met alle paniek in mijn hoofd en het continu hyperventileren ging dat eventjes wat moeilijker. Uiteindelijk lukte het gelukkig wel en dan komt het gedeelte wat voor mij het moeilijkste is in de winkel:
In de rij moeten staan en afrekenen.
Ik ben altijd zo bang dat ik niet genoeg geld heb of dat iets mis gaat waardoor ik aandacht trek. Ook vast staan tussen mensen in een rij is nou niet helemaal mijn ding. Gelukkig had ik genoeg geld maar nu kwam het... Ik moest heel veel dingen proppen in de kinderwagen en dat wilde niet echt lukken. Dus ik trok aandacht... Veel mensen keken me aan en sommige moesten zelfs lachen. Ik heb maar snel dingen om mijn armen gehangen en ben met tranen in mijn ogen de winkel uitgelopen.
De terugweg ging vrijwel precies hetzelfde als de heenweg, dus die beschrijving bespaar ik jullie.
Eindelijk waren we weer thuis aangekomen. Ik was moe, kapot, maar wel trots. Ik had mijn angsten dusdanig overwonnen dat ik de jongens een leuke middag had gegeven en ik de spullen had kunnen kopen om hun een leuk aangekleed bed te geven.
IK KAN HET
IK WIL HET
IK DOE HET
Overwinning
Leven met een angststoornis is echt geen pretje, van buiten lijkt er misschien niks aan de hand te zijn. Maar van binnen is het zo'n grote strijd. De woede die je naar jezelf kan voelen is soms zo intens... Vooral als mensen doen alsof je je aanstelt of dat je het "gewoon" maar eventjes moet doen.
Hopelijk heeft dit wat meer duidelijkheid gegeven hoe het voor mij is om met een angststoornis te leven. Want hoe ik het ervaar geld absoluut niet voor hoe iemand anders het ook kan ervaren.
Lieve mensen,
Let goed op jezelf en vier je overwinningen, hoe klein ze ook voor anderen lijken.
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties