Vandaag wil ik jullie meenemen hoe mijn leven er uit ziet met de diagnose Borderline Personality Disorder (BPD).
Disclaimer: Dit is hoe IK Borderline ervaar. Hoe ik er mee omga en mijn visie op deze stoornis. Borderline is iets wat iedereen op zijn eigen manier ervaart en dit is die van mij.
Op 18 jarige leeftijd heb ik veel diagnoses gehad, waaronder dus ook de diagnose borderline. Borderline is iets wat je eigenlijk in je jeugd ontwikkeld. In mijn jeugd zijn er flink wat dingen gebeurd wat mij in mijn emotionele groei tegen heeft gehouden. Ik kon die ontwikkeling niet goed doorlopen en heb daardoor nooit goed geleerd hoe je met je emoties om moet gaan. En met name hoe je ze in toom houdt.
Als kind hield ik me vaak op de achtergrond, behalve als ik bevriend was met anderen, dan kon ik nog wel eens gek doen. Het moment dat mijn ouders uit elkaar gingen veranderde mijn leven compleet. Vanaf die tijd begonnen ook mijn emotionele problemen zich te ontwikkelen. Ik kreeg last van woede aanvallen, huilbuien, ik voelde me eenzaam en depressief. Ik ging in overleg met de juf dan ook regelmatig de klas uit omdat ik bang was dat ik een woede aanval in de klas zou krijgen.
Rond mijn 10e sprak ik voor het eerst in tranen uit tegen mijn moeder dat ik eigenlijk het liefst gewoon dood zou willen gaan. Mijn moeder schrok zich natuurlijk kapot, want een meisje van 10 hoort zich daar helemaal niet mee bezig te houden! Dus ze maakte meteen een afspraak voor me om een psycholoog te zien.
Naarmate ik ouder werd, hoe slechter het eigenlijk met me ging. Ik zocht troost op verkeerde manieren, ik zonderde me steeds verder van de wereld af en mijn ouders (voornamelijk mijn moeder) wisten niet goed hoe ze goed met mijn emoties om moesten gaan. Ze deden alles wat mogelijk was, maar toch bleef de strijd in mij door gaan. Er kwam zelfbeschadiging en crisisdiensten bij kijken. Maar helaas, de problemen bleven bestaan.
Op mijn 18e woonde ik na een heftige tijd op mezelf en ik zat in de donkerste periode van mijn leven. In die tijd kreeg ik te horen dat ik onder anderen Borderline had. Een stoornis waardoor je weinig tot geen controle hebt over je emoties. Dat je het ene moment zielsgelukkig bent en de hele wereld aan kan, maar het volgende moment je bed niet eens meer uit kan. Mijn ogen gingen open en ik voelde enorm veel herkenning. Alles wat mijn psycholoog oplas voelde alsof ze in mijn brein keek.
Niet kort daarna raakte ik op mijn 19e zwanger van de twins. Tijdens mijn zwangerschap, die al heftig genoeg was, had ik besloten mijn therapie al te gaan starten. Ik was van plan sterk in mijn schoenen te staan als moeder.
Nu ben ik bijna 22 en zit ik in de afrondende fase van mijn therapie. Maar hoe voelt het om te leven met deze stoornis?
Het is een strijd. Elke dag, elk uur, elke minuut. Een strijd om je emoties de baas te zijn. Om niet gelijk heel de boel bij elkaar te schreeuwen als er iets mis gaat. Niet keihard huilen als iets niet gaat zoals het moet. Proberen niet te gillen in haast elke sociale situatie waar ik in zit omdat mijn angsten te groot worden.
Maar het heeft ook een fijne kant, een kant die ik voor geen goud zou willen veranderen.
Ik kan, al is het soms maar een paar minuten, zielsgelukkig zijn. Ik kan van de kleinste dingen in het leven genieten. Het blijft de mensen om mij heen altijd verbazen hoe blij en gelukkig ik kan worden van kleine gebaren of dingetjes die ze geven. Als ik de postbode bijvoorbeeld aan zie komen maakt mijn hart een sprongetje. Puur omdat er iets door mijn brievenbus gedaan wordt en het in mijn ogen allemaal kleine cadeautjes zijn. Als er dan ook nog eens een kaartje bij zit, nou dan sta ik gewoon te springen, dansen en juichen. Daarom hou ik ook zo van mijn verjaardag en kerst. Al die leuke kaartjes!
Ook van de kinderen kan ik intens genieten. De uitdaging is alleen om mijn negatieve emoties te onderdrukken naar hun. Als ik merk dat ik tegen ze wil schreeuwen of woedend word loop ik altijd weg. Ik ben heel blij dat ik dat inmiddels heb geleerd. Ik wil niet weten wat het met de jongens zou doen als ik mijn therapie nog niet gehad had.
Als borderliner is het moeilijk niet je emoties van 0 naar 100 te laten schieten. Soms moet je letterlijk je situatie bevriezen en stoppen waarmee je bezig bent om jezelf weer te kunnen herpakken. Het is een stoornis die nooit weg gaat, het is iets waarmee je moet leren leven. En misschien nog wel het moeilijkste, je moet accepteren dat je zo bent. De eeuwige strijd, de tornado van emoties die in je schuilt, die blijft. Hoe demotiverend dat soms ook is.
Vaak voel ik me schuldig naar de mensen die ik lief heb. Want als ik mijn emoties toch niet de baas kan zijn dan is er geen land met me te bezeilen. Dan raak ik mensen precies waar het pijn doet. Dan doe ik er alles aan om degene tegenover me kapot te maken. Of juist als ik in een flinke dip zit dat ik iedereen buiten sluit, dat ik de mensen om me heen ga verstoten en niks van me laat horen. Het is moeilijk om vrienden te behouden die ook begrijpen dat je zo in elkaar zit. Dat je soms de meest slechte vriendin op aarde kan zijn, maar ook zeker de beste. Gelukkig heb ik een paar van die prachtige mensen in mijn leven. Ook mijn familie heeft steeds meer begrip voor wie ik ben. Sinds ik therapie heb gehad zijn ook veel banden gelukkig weer hersteld en sterker dan ooit.
Dus lieve vrienden, lieve familie en lieve lezers...
Bedankt voor jullie begrip, support en liefde.
Ik ben jullie eeuwig dankbaar!
Tot de volgende...
Reactie plaatsen
Reacties
Diep respect over hoe jij er alles aan doet om een goede moeder voor jouw jongens te zijn. En zo ontzettend knap hoe jij wel je gevoelens en emoties kan beschrijven en wat het met je doet en hoe je ermee omgaat. Dat bewijst dat je een krachtige vrouw bent.