Na 4 jaar voor het eerst langs de tandarts...
Het was voor mij een enorm grote stap, maar wel eentje die echt gemaakt moest worden.
Mijn eerste verstandskies komt namelijk door, maar er blijft dus altijd nog een flapje tandvlees over je kies heen liggen tot dat hij volledig door is. Nu komt het dus zeer vaak voor dat dat flapje gaat ontsteken. Helaas dus ook bij mij.
Ik zeg het er maar even bij, ik heb een vrij hoge pijn tolerantie. Ik huil dus echt niet snel van pijn oid. Maar nu zat ik elke ochtend en avond te huilen. Tegen Orlando had ik ook al gezegd dat ik nog liever 3x achter elkaar zou willen bevallen dan dit nog 1 dag langer te voelen.
Ja Naomi... Dan moet je naar de tandarts he?
Zucht....
Al sinds ik klein ben ben ik heel bang voor de tandarts of überhaupt als iemand in of aan mijn mond moet zitten. Met losse tanden zat ik dan ook makkelijk een uur huilend aan de telefoon met mijn tante die me er helemaal doorheen moest loodsen om mijn tand er uit te halen.
Toen ik bij mijn vader woonde ging ik altijd samen met mijn (stief)broers naar de tandarts en kon met name Mike me wel goed steunen. Het hielp ook wel dat dat oprecht een leuke tandarts was. Maar ik ben toen op mijn 17e voor het laatst gegaan. Aangezien ik de afgelopen jaren ook niet echt problemen had met mijn gebit zag ik het nut niet. Als ik mijn angsten niet onder ogen hoef te zien doe ik het ook liever niet.
Tijdens mijn zwangerschap is de rechterkant van mijn kiezen heel raar gaan doen. Nu 1,5 jaar later begint 1 kies af te brokkelen dus daar had ik al een afspraak voor gemaakt. Niet wetende dat ik al een maandje eerder in de stoel moest gaan zitten...
Enfin, afgelopen maandag ging ik even langs om de afspraak te bevestigen, een afspraak voor Orlando te maken, vragen wanneer de jongens voor controle moeten komen EN wat ik aan die ontsteking kan doen.
Toen zei de assistente doodleuk dat ze over 2 uurtjes wel tijd voor me hadden om het uit te spoelen. Alleen even met wat water spoelen dacht ik, prima!
Dus ik vrij angstig maar toch met enigszins goede moed 2 uur later in de stoel plaatsgenomen. De tandarts ging hier en daar wat voelen en porren en zag aan mijn gezicht dat ik echt heel veel pijn had. Toen zei hij uit het niets "we gaan even 2 spuiten geven om het te verdoven, daarna gaan we spoelen".
WAT?!
Toen sloeg de paniek toe bij me en begon ik te hyperventileren. De assistente heeft me op een gegeven moment ook even aan moeten tikken omdat ik haast flauwviel.
De tandarts pakte de spuiten en begon met zijn procedure terwijl de assistente me ademinstructies moest geven. Eerlijk is eerlijk, een infuus in je hand doet meer pijn dan die naalden in je mond. Maar ja, vertel dat maar tegen je angsten!
De smaak hielp ook niet echt, dus mijn angst om te spugen kwam ook even gezellig het feestje bijwonen. Net op het moment dat ik af wilde tikken omdat ik moest spugen was de tandarts klaar en mocht ik spoelen. Nou, met alle liefde! Bah bah!
Wat voelt een verdoving trouwens enorm raar! Ik kreeg ook een slisje er van, waar Orlando de resterende 4 uur dat hij nog werkte kostelijk van heeft genoten en gelachen.
Maar goed,
Ze hebben het toen gespoeld en me instructies gegeven hoe ik het nu thuis verder moet behandelen en me antibiotica meegegeven. Ik ben weer trillend naar huis gegaan met al m'n mannen. De rest van de dag heb ik alles rustig aan gedaan. Orlando had me nog heel lief verrast dat ik mijn nagels mooi mocht laten maken bij een kennis van ons. Super lief!
Nu eind maart nog voor de rest...
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties