Ben ik gestopt met de blog?
Die vraag krijg ik de laatste dagen steeds vaker. Nee, ik ben niet gestopt lieve mensen...
Ik zit gewoon HEEL erg in de knoop met mezelf. Om heel eerlijk te zijn ben ik vrijwel alleen maar aan het huilen, hangen en lusteloos aan het zijn. De dip waar ik eerder al over vertelde was ik net uit gekomen toen ik even keihard terug te put in getrapt werd. Een aantal gesprekken en opmerkingen zijn toch te veel in mijn hoofd gaan zitten helaas.
Wat ook meespeelt is dat ik trauma verwerking ben gestart. Momenteel ben ik dus ook bezig om mijn trauma's volledig uit te schrijven. Dat heb ik dus nog nooit gedaan, überhaupt heb ik sommige dingen nooit (volledig) verteld. Deels omdat ik me nooit veilig genoeg gevoeld heb, deels omdat ik niet als een aansteller over wilde komen of aandacht wilde vragen er mee, maar ook omdat door de veroorzaker(s) werd gezegd dat ik het er nooit met iemand over mocht hebben. Want dan zou hij/zij in de problemen komen. De veel te aardige persoon die ik ben heb ik me daar dus ook aan gehouden...
Ik heb besloten om een trauma te delen met jullie. Waarom?
1. Om te laten zien hoe ik het uitwerk
2. Dat 1 opmerking je hele leven kan veranderden
Uit respect voor mijn toenmalige klasgenootje heb ik haar naam veranderd aangezien mensen die ook in dezelfde klas hebben gezeten mijn blog lezen. Dus we noemen haar... weet ik veel... Loes?
Loes
Gebeurtenis: Ik zat in de klas bij juf Linda ik was een jaar of 7. We moesten dingen opnoemen die je kon doen. Ik stak net als een paar anderen mijn vinger in de lucht. Na even wachten mocht ik het zeggen en ik zei "eten en drinken" juf Linda zei dat het klopte en Loes riep keihard door de klas "Ja, dat is zeker alles waar jij aan kan denken eten en drinken!". Heel de klas moest lachen, de juf deed niks en ik staarde beschaamd naar mijn boek.
Gevoel: Mijn hart brak. Ik kreeg een klap van realiteit in mijn gezicht. Het was me voor die dag nooit opgevallen dat ik dikker was... Ik schaamde me opeens voor mijn lichaam, voor wat ik at en voor de persoon die ik in het algemeen was. Het deed ongelofelijk veel pijn.
Gevolg: Vanaf die dag was ik hartstikke onzeker... Ik durfde niks meer. Ik kroop in mijn schulp en ben er nooit uitgekomen. Ik vroeg me met alles wat ik deed af of ik het wel goed deed, wat mensen wel niet van me dachten op dat moment. Ik koos de minder populaire kinderen uit als vrienden zodat ik me veilig kon voelen.
Wat ik zie: Een waas van het klaslokaal met de kinderen er in. Het figuur van Loes met haar 2 lange vlechten in. Mijn blauw met witte boek als ik de hele klas hoor lachen. De rode deur van ons lokaal.
Zo zie je maar, ik was 7 jaar...
Mede door die opmerking is mijn onzekerheid begonnen, die uitgelopen is in sociale angst, plein vrees etc.
Dus lieve papa's, mama's, opa's, oma's en iedereen die met kinderen te maken heeft...
Maak ze er echt van bewust dat ze een ander kindje echt heel veel pijn kunnen doen door iets gemeens te zeggen...
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties
♡