Na 2,5 jaar moet ik ze loslaten.
Daar gingen we dan. Met het hele gezin op weg naar de peuterspeelzaal. Ik stond zelf helemaal stijf van de zenuwen, maar ik was niet van plan om dat aan de kinderen te laten merken. Mijn tranen kwamen later wel. De jongens hobbelden vrolijk mee en hadden er enorm veel zin in. Honderden scenario's en vragen speelden zich af in mijn hoofd. Zouden ze wel naar binnen willen? Gaan ze huilen? Ga ik ze bang maken door mijn eigen emoties? Wat als ze niet met andere kindjes willen spelen? Wat als ze niet luisteren? Heb ik alles wel in hun tas gedaan? En ga zo maar door.
Toen was het moment aangekomen van daadwerkelijk loslaten. We stonden bij de poort en wat deden de jongens? Die lieten ons los en renden in 1 rechte lijn het schoolplein over. Hup, naar binnen om de juf te begroeten. Mijn mond viel haast open, maar ik was ook enorm opgelucht dat ze zonder moeite of tranen naar binnen gingen. We kregen de optie om het eerste kwartier er bij te blijven, maar omdat de jongens zo makkelijk naar binnen gingen hebben we er voor gekozen om dat niet te doen. Dan konden we het ook niet lastiger voor ze maken dan het hoefde te zijn. Dus na het zwaaien gingen we weer samen terug naar huis. En dan is het wel heel stil in huis kan ik jullie vertellen. Het voelt toch heel anders aan dan dat ze een dag bij oma zijn. Gelukkig had ik genoeg afleiding.
Na een tijdje kreeg ik een appje van hun juf dat ze het goed naar hun zin hadden en lekker aan het spelen waren;
Om 12 uur was het weer tijd om ze op te halen en wat zagen ze er blij uit. Ze zijn zo blij dat ze met kindjes kunnen spelen. Ze waren er zo enorm aan toe om lekker te gaan leren en hun wereld groter te laten worden.
Afgelopen maandag had ik ook eventjes een gesprekje met hun juf en die is hartstikke tevreden over ze. Ze zijn leergierig en enorm enthousiast (soms iets te). Mayon kwam thuis en ging tijdens de lunch een liedje zingen wat hij had geleerd. Dan explodeert haast je hart met trots! Ze hebben gewoon iets te vertellen na hun dag en ze zien niet elke dag meer dezelfde dingen en personen.
Ace had ook vol trots zijn oma Jammie gebeld om te vertellen hoe zijn dag was en wat hij allemaal had gedaan.
Het werd tijd.
Tijd dat jullie je vleugels uit deden slaan.
Om jullie wereld groter te maken.
Het werd tijd.
Tijd om andere gezichten te leren kennen.
Om vriendjes te kunnen maken.
Het werd tijd.
Tijd voor nieuwe uitdagingen.
Om allemaal dingen te leren.
Het werd tijd.
Tijd dat mama jullie een stukje los laat.
Om jullie te laten groeien.
- Naomi Buurveld
We gaan een nieuwe fase in. Eentje die ik zelf spannend vind, maar ik positief naar kijk.
Ik ben enorm trots op mijn kleintjes. Voor mijn gevoel waren het vorige week nog kleine baby's die in mijn armen lagen te slapen.
Maar ze worden elke dag groter en wijzer en mijn hart vult zich met liefde en trots als ik zie wat ze allemaal doen.
Koester alle momenten, want het is waar wat ze zeggen...
De dagen duren lang, maar de tijd gaat ongelofelijk snel lieve mensen.
Tot de volgende.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi geschreven naomi wees trots op je kids en houden van is ook los laten