Een jaar geleden alweer...
Het is een jaar geleden dat ik voor het laatst iets heb gedaan met mijn blog. Hoe bizar eigenlijk, want ik vond het verschrikkelijk leuk om te doen. De lieve reacties van mijn trouwe lezers en het begrip wat ik mocht ontvangen.
Waarom ben ik dan gestopt met schrijven?
Omdat het leven even heel lastig werd. De verandering van de jongens die naar de peuterspeelzaal gingen, een scheiding, een nieuwe relatie. Allemaal dingen die ik stuk voor stuk een plekje moest geven voor dat ik weer de rust kon vinden om te gaan schrijven.
De jongens doen het prima op de peuterspeelzaal, al zetten ze soms de boel op stelten. Ze hebben het er enorm naar hun zin en vinden de kindjes allemaal even lief, leuk en aardig. Vooral hun juf kijken ze iedere dag naar uit om die een dikke knuffel te geven. Als ik ze ophaal dan word ik begroet met 2 blije gezichtjes (meestal dan.. soms zijn ze overprikkeld met dikke tranen er bij) en een hele harde "Mamaaaaa!!!!". Dat zal echt nooit gaan vervelen, telkens smelt mijn hart als ze zo naar me toe komen.
Om even te showen hoe enorm de mannen gegroeid zijn vergeleken met een jaar geleden;
Voor sommige mensen is het misschien wel een nieuwtje, aangezien we het niet echt hoog in de boom hebben gehangen ofzo, maar Orlando en ik zijn inmiddels gescheiden. Ik wist trouwens niet dat scheiden zo'n gedoe was! We gooien het maar op weer een stukje levenservaring er bij.
In het begin hebben Orlando en ik veel moeite gehad met elkaar qua omgang, maar inmiddels kunnen we gewoon weer bij elkaar over de vloer komen. Voor de kids is het al moeilijk genoeg dat papa en mama niet meer bij elkaar in 1 huis wonen, laat staan als papa en mama telkens lelijk tegen elkaar doen als ze elkaar zien. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat kan zijn voor een kind en hoe zwaar dat kan wegen. Ook de band met de ouders kan daar soms door verslechteren en dat wilt natuurlijk niemand!
Voor de jongens is het ook inmiddels geen probleem meer dat we uit elkaar zijn eigelijk. Ze weten heel goed dat mama, mama's huis heeft en papa heeft papa's huis. Ze vinden het hartstikke leuk als we met zijn allen samen zijn en dat proberen we dan ook zo veel mogelijk te doen, waar het kan.
En ja...
Inmiddels heb ik ook al haast een jaar een relatie met een enorm lief iemand.
Zijn naam is Quinn en ik sta nog steeds elke dat versteld dat hij een daadwerkelijk echt persoon is die zo veel van mij houdt. Soms barst ik spontaan in tranen uit, puur omdat ik me dan zo gelukkig voel met hem. Hij is gek op de jongens en vooral met Mayon heeft hij een enorm hechte band.
Even een stiekem kiekje van Jut & Jul;
En ik laat mezelf ook maar al te graag zien met hem!
Zijn familie is een enorme bonus die ik er bij krijg, want man... Wat een fantastische, lieve mensen zijn dat! Ik wens oprecht iedereen de ervaring toe die ik tot nu toe heb gehad met ze. Zo vol liefde en begrip ben ik ontvangen. Met mijn mentale bagage voel ik me al snel te veel en hou ik me op de achtergrond om niemand er mee lastig te vallen. Ik leer bij hun nu steeds meer dat ik dat niet hoef te doen en gewoon moet zijn wie ik ben.
Ze weten het misschien niet allemaal, maar ieder van hun heeft al een flinke impact op mijn leven gemaakt. Ik ben meer open geworden naar anderen over hoe ik me voel en waar mijn behoeften liggen op dat moment.
Dus lieve mensen, bij deze een gratis les;
Praten helpt. Wees duidelijk en spreek je uit over hoe je je voelt. Het zal je verbazen hoe veel begrip je zal ontvangen en hoeveel ruimte je zal krijgen om daadwerkelijk jezelf te kunnen zijn
Nu we het toch over familie hebben....
Er is ook gezinsuitbreiding geweest hier. Er is een kleine meid bij gekomen.
Wel eentje met veel haar, een staart en een nat neusje. Er is namelijk een puppy bij gekomen!
Haar naam is Kaya, ze is een Malinois (Mechelse Herder) en inmiddels 14 bijna 15 weken oud. Ze is met 7 weekjes bij ons gekomen, wat opzich heel vroeg is maar zowel mama als pups waren er aan toe en ze heeft eigenlijk geen seconde tekens laten zien dat ze haar nest mist. Ons meisje is inktzwart met een super leuke rode bandana om en de onderkant van haar pootjes zijn een beetje bruin waardoor het net lijkt alsof ze sokjes aan heeft.
Ik voel nu al reacties aankomen "Maar dat is helemaal geen mechelaar, mechelaars zijn bruin". Als we het over de showlijn hebben, klopt. Maar Kaya's ouders komen uit de werklijn en daar kunnen dus ook zwarte pups uit voortkomen. Heel eerlijk gezegd heb ik haar ook uitgekozen (naast dat er natuurlijk een klik moest zijn met de pup) op haar aparte kleur.
Ten eerste omdat het opvalt dat ze zwart is, dus als ze wegloopt is haar omschrijving makkelijk te herkennen (dankjewel angststoornis, je denkt aan alles). Ten tweede omdat ik het dus ongelofelijk mooi vind! En ten derde, mijn lieve vriendje Keno (ook een mechelaar) is helaas laatst overleden en ik vond het niet eerlijk als ik Kaya continu zou vergelijken met hem. Daarom was de keuze voor een teefje ook sneller gemaakt en het feit dat ze dus niet bruin is was een grote bonus. Wel heb ik de keuze gemaakt om Keno te eren om Kaya's naam met een K te laten beginnen.
Dit is onze kleine draak die hard oefent om het fenomeen puppy ogen onder de knie te krijgen;
En hoe gaat het dan met mij zelf?
Over het algemeen gaat het goed. Ik heb echt wel mijn mentale strijd dagelijks, met name met de peuterpuberteit van Ace en Mayon. Maar ook daar krijg ik veel hulp bij gelukkig. Met mijn depressie heb ik ook best een breakthrough gehad, wat dat precies is kan een trigger zijn voor sommigen dus dat laat ik maar gewoon even voor wat het is. Maar het is in ieder geval gebeurd. Mijn depressie zal nooit weg gaan helaas, maar ik kan er nu iets beter me om gaan. Mijn angststoornis overheerst helaas nog steeds, maar gelukkig steunt Quinn mij daar enorm in en geeft me ook een schop onder mijn kont als dat nodig is.
Ik hoop in de toekomst weer meer blogs te gaan schrijven, want ik heb het enorm gemist!
Dus lieve, lieve lezers ga ik als van ouds tegen jullie zeggen...
Tot de volgende!
Reactie plaatsen
Reacties
Super leuk om weer een blog te lezen! Ga zo door!
Wat schrijf jij leuk… en wat de familie betreft… lieve mensen heb je nodig en wij, opa en oma van Quinn dus ook van jou, hopen je snel te zien.. want dat is nog niet gebeurd. . Quinn is onder een schat met een gouden hartje … hij was jaren bij ons… onze oppas kleinzoon..
geniet samen van de mooie dingen. Die zijn er elke dag..
Prachtige mannetjes , mijn /onze lieve kleinzoon … de mooie puppy ogen en de rest..
dikke knuffel voor jullie uit
Zwolle
Liefs 💋💋
Fijn dat het je weer lukt om een blog te schrijven, knap hoor!!
Jullie hebben heel veel meegemaakt maar ondanks alle steun, liefde van iedereen lukt het toch maar weer.
Dikke knuffel voor die lieve jongens van jullie, wat worden ze groot!!
Goedzo fijn om te lezen ga zo door lief achternichtje je vader zal mega trots op je zijn
Liever lieve Naomi, ik heb dit echt met een traan in mijn ogen zitten lezen. Ik kan met een stralend gezichtzeggen dat ik en Bianca enorm trots op jou zijn en natuurlijk ook op ons kleine mannetje en zeker ook op die kleine kereltjes (onze bonus klein kinderen) het is super om te lezen dat je je zo op je gemak voelt bij ons en de rest van de fam. Ik spreek nu even voor mij zelf, ik mis jullie alle 5 1 keer per week even willen aan wippen om jullie te zien. Meid IK ben ongelooflijk trots op je en ben heel blij dat je in ons midden bent gekomen. Dikke knuffel van mij, zeker voor jou maar ook voor je 3 kerels.